Początki rzemiosła w Słupcy sięgają XIII wieku, kiedy to w 1290 roku książę Przemysł II nadał miastu prawa miejskie. Sprzyjało to rozwojowi rzemiosła, a w XV wieku zaczęły powstawać pierwsze cechy, m.in. szewski (1436 r.) i kuśnierzy (1478 r.). W XVI wieku w mieście działało już 26 grup zawodowych, w tym sukiennicy, szewcy i krawcy. W XVIII wieku rzemiosło stanowiło kluczową gałąź gospodarki, a najważniejsze cechy zrzeszały piwowarów, krawców, kupców oraz rzemieślników różnych specjalności, takich jak kowale, rymarze czy stolarze.

W XX wieku rzemiosło nadal odgrywało istotną rolę. W 1925 r. w Słupcy funkcjonowało 189 zakładów rzemieślniczych, z których najwięcej było warsztatów szewskich (46), krawieckich (32) i rzeźniczych (26). Mimo to, tylko 103 właścicieli należało do cechów, a część warsztatów działała bez koncesji. Rzemiosło rozwijało się dynamicznie – w 1938 r. liczba zakładów wzrosła do 298, zatrudniając 221 czeladników i 97 uczniów. Najliczniej reprezentowane pozostawały branże szewska, krawiecka i rzeźnicza. Cechy obejmowały nie tylko miasto, lecz także okoliczne wsie, łącząc działalność rzemieślniczą z handlem i usługami.